Datos personales

Instagram

Translate

jueves, 7 de marzo de 2013

STOP RUN


Desde hace varios meses voy arrastrando molestias en el tendón de aquiles, y la verdad es que eso me ha ido derivando en todo tipo de sobrecargas y molestias musculares, supongo que por el mal apoyo de mi zancada. No he podido rendir ni entrenar bien desde hace ya casi medio año. Y lo que es peor, con estas molestias no estoy disfrutando nada cuando entreno y menos cuando compito. No es que tenga un objetivo concreto, ni que pretenda tener un estado de forma excelente pero, jolín, almenos no sufrir dolor cuando salgo a correr.

Tal y como publicamos en running.es, si el cuerpo te habla, escúchalo,  y me da que más que hablarme me está gritando. El otro día corrí la Mitja Marató de les Vies Verdes ya bastante tocado, pero me hacía ilusión participar. Ahora definitivamente lo he pagado, y a pesar de que conseguí hacerme con el primer puesto de la general, he estado más de una semana caminando cojo. Definitivamente tras pasar por el fisio y ver literalmente las estrellas, retorciendome de dolor por la camilla mientras me estrujaban el tendón, he decidido tomar cartas en el asunto y parar definitivamente de forzar tontamente durante unas semanas.

No me queda otra que descansar, pero aprovechando mi trabajo en Freebike y esta nueva faceta mía como ciclista, optaré por dedicar estos días de recuperación forzada a darle a los pedales, actividad que sí me permite el tendón. Podré comprobar en primera persona si efectivamente el entrenamiento cruzado surge su efecto. De momento estoy haciendo bastante BTT, con algún que otro trompazo, y un poco de bici de carretera, donde creo que me encuentro más cómodo.



4 comentarios:

  1. Molt bona decisió!! Has de fer net per després poder gaudir del córrer.

    Aprofita també per nedar i en uns mesos et veig fent una triatló ;-)

    L'any passat vaig estar quasi 3 mesos sense córrer, per una fractura de stress al peu i vaig aprofitar per nedat molt, amb vaig posar molt fort!!

    Salutacions, Pere

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gràcies Pere!

      En tot cas faria Duatló, jajajaja! nedo fatal, no sé respirar i m'ofego....

      salutacions!

      Eliminar
  2. creo que has hecho lo correcto,a veces nos empecinamos en no parar nunca y va en contra totalmente....tienes la suerte de poder coger esa super bici y darle pedales,con lo cual no paras del todo,disfruta de ello campeon.
    muchos animos y mucha fuerza...un compañero que al igual que tu y tus amigos tambien corrio el camino de santiago.
    saludos.
    alex parreño.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Álex, compañero corregrino!

      Ahí estoy intentando defenderme con la bici... jejeje!

      Eliminar