Datos personales

Instagram

Translate

lunes, 19 de septiembre de 2011

LOS MALOS PENSAMIENTOS EN CARRERA, LOS TARAHUMARAS Y LA CURSA DE LA MERCÈ 2011

Tarahumaras corriendo.



LOS MALOS PENSAMIENTOS EN CARRERA, LOS TARAHUMARAS Y LA CURSA DE LA MERCÈ 2011.

“Hoy no voy bien, no tiro. ¿qué me pasa? Las piernas me pesan, me arde el estómago. Aún me quedan 5 kilómetros y me encuentro fatal. No puedo, no puedo...” Esos fueron mis pensamientos al cruzar el arco que marcaba el meridiano de la Cursa de la Mercè. Y no, así no. Así es imposible que se pueda hacer algo. Y no me refiero a las sensaciones en sí, sino a los pensamientos. Es evidente que cuando un halo de negatividad como ese invade tu mente provoca el más que inminente colapso del cuerpo, que espera órdenes para detenerse en la primera esquina y no hacer ni un esfuerzo más.

Vale, es cierto, no me encontraba fino, realmente no tuve buenas sensaciones, pero reconozco que no me gustó mi actitud de rendirme cuando aún quedaban tantos kilómetros. Luego uno reflexiona y piensa, tampoco ibas tan mal... luchando por entrar entre los 10 primeros y a un ritmo de 33 poco los 10km. Sin embargo, me falló el coco. Me preocupé más en chequearme constantemente que en afrontar lo que quedaba de carrera de una manera digna. Quizá en los últimos entrenos me había empezado a sentir bien a ritmos inferiores a 3'20 y pensaba que hoy iba a mantener esas sensaciones, pero no fue así. En estos 3 años como runner popular he tenido otras malas carreras, alguna por correr sin estar en forma, otras por correr con gripe y puede también que alguna vez haya planteado mal la táctica a seguir y luego lo haya pagado, pero nunca me había rendido tan pronto y nunca había estado tan a punto de retirarme y no llegar a meta. Al menos conseguí no pararme, pero mi ritmo se había reducido tanto que no paraban de adelantarme runners por todos los lados y, lo peor, cuantos más me adelantaban más aflojaba, como intentando demostrarme que no estaba bien. Incluso cuando me quedaba un kilómetro miré el crono y vi que si lo hacía a tope aún podría hasta bajar de 34, sin embargo lo hice en 3'45 sin querer hacer el mínimo esfuerzo por intentar apretar. Ahora me arrepiento de esa actitud. Pienso en el libro BORN TO RUN de Cristopher McDougall, donde el autor habla de los Tarahumara, una peculiar tribu de indios mexicanos con unas extraordinarias aptitudes para correr durante muchos kilómetros. Pero más que esas cualidades físicas que se les pueda atribuir, me quedo más con su actitud. Ellos corren por placer, disfrutan haciéndolo, de hecho, correr es su pasión y su forma de entender la vida. Sus valores se fundamentan en la carrera y en todo lo que ello transmite, en ese espíritu de lucha y de no rendirse nunca, de buscar y sentir la libertad, de no depender de nada ni de nadie, de no pretender nada a cambio... simplemente correr. Como se puede leer en el libro :” son corredores innatos- alguien que corre por puro placer, como un artista invadido por la inspiración.” Y eso me hace reflexionar, sé que no soy un Tarahumara y que difilcimente tendré sus virtudes, pero sí es cierto que llevo en mi filosofía de vida la idea de disfrutar de la libertad que te da el correr y todo lo que ello comporta.

La conclusión a todo esto es obvia, no hay que obsesionarse tanto con tiempos, ritmos y puestos. Está claro que tampoco hay que ignorar eso, porque al fin y al cabo esa es la motivación real por la que te pones un dorsal domingo sí, domingo no. Pero, creo que todo llega por sí mismo, es decir si disfrutas con el esfuerzo, si no te rindes, lo otro sale solo. Haciendo referencia a una nueva cita de Born to run: “ Si corres sin pedir nada a cambio obtendrás mucho más de lo que hubieras imaginado nunca”.



Con Dani, que tampoco tuvo un buen día, tras la carrera

1 comentario:

  1. Ricard,jo ahir vaig sortir a fer marca i vaig sortir fort,hem vaig plantar al 5 en 21´53,es a dir per baixar de 44,segons avanÇaba la cursa hem venia abaix,i quant hem passaba algu intentana enganxar- me i seguir-lo,quant l´agafava anava prou be pero el cabron del meu cap comenÇaba a donar-l´hi voltes i hem deia "aquest tio va massa fort per tu" i jo hem veia que anava be ,habia de lluita contra la meva ment que hem deia que habia d´afluixar,al final li vaig guanyar la partida a la meva ment i vaig fer marca pero estar clar que un cursa es meitad ment meitat fisic,quant mes llarga mes ment,tens tota la rao

    ResponderEliminar